NATALIA ŻURALSKA: – Od kiedy fotografujesz?

ANNA WERNECKA: – Od roku. Oczywiście wcześniej też miałam kontakt z fotografią, ale to było na zasadzie wzięcia zwykłego aparatu i robienia zdjęć przyrodzie. Biegałam też za koleżankami, które nie chciały mi pozować! Kiedy odziedziczyłam po bracie starą cyfrówkę, zaczęłam bardziej się tym interesować. Spodobało mi się, dlatego zainwestowałam w lepszy sprzęt. Oglądałam zdjęcia innych ludzi w internecie, byłam zafascynowana i postanowiłam robić coś podobnego.

– Dlaczego fotografujesz ludzi, a nie zwierzęta czy architekturę?

– Na początku fotografowałam przyrodę i otoczenie, teraz głównie ludzi. Podoba mi się, że z człowieka można wydobyć to, czego na co dzień się nie widzi. Dla mnie modelka nie musi być ładna, ale może mieć takie spojrzenie, że zafascynuje odbiorcę. Ludzi można też przebierać – jednego dnia mogą być aniołem, a następnego diabłem. To ciekawe.

– Co takiego ma w sobie fotografia, że właśnie ona stała się twoją pasją?

– Podoba mi się to, że w jednym zdjęciu każda osoba widzi coś innego i ma w stosunku do niego inne odczucia, przemyślenia. Fotografie po prostu przemawiają.

– Gdzie znajdujesz swoich modeli?

– Jak dziś większość osób – w internecie. Niektórych znajduję ja, inni sami się do mnie zgłaszają. Moje koleżanki i znajome też występują w roli modelek.

– Dlaczego chętniej fotografujesz kobiety?

– Dziewczyny mają więcej do pokazania. Mogę eksperymentować z ich urodą, podkreślić sylwetkę. Chętniej pozują niż mężczyźni i nie stresują się tak przed obiektywem.

– Kto jest twoim autorytetem?

– Mario Testino, znany fotograf gwiazd. Jego zdjęcia są wyjątkowe. Często obcina różne części ciała, gdzie na zwykłym photoblogu z pewnością skrytykowano by jego zdjęcia. Łamie stereotypy, tak jakby chciał powiedzieć, że zdjęcie nie musi być ostre, żeby się podobało. Lubię też zdjęcia Marcina Mielnika i Łukasza Podolskiego.

– Skąd czerpiesz pomysły na różne scenerie? Co cię inspiruje?

– Czasami, gdy przymykam oczy i zasypiam, mam różne wizje. Pojawiają się wtedy pomysły, które wykorzystuję. Zdarza się, że to modele mi coś podsuną, ja to podkoloryzuję według własnego uznania i wychodzi coś fajnego. Inspiracją są dla mnie teledyski, katalogi, książki, ale podkreślam, że się tym inspiruję, a nie kopiuję! Pomysły przychodzą same. Gdy widzę jakiś ciekawy plener lub ciuchy, to mam już w głowie pomysł, jak to wykorzystać, by był efekt.

– Wolisz fotografować w studiu czy plenerze?

– Zdecydowanie w plenerze, bo jest więcej możliwości. Jako tło można wykorzystać wiele ciekawych miejsc.

– Co chcesz wyrazić poprzez swoje zdjęcia?

– Chciałabym, by ludzie potrafili dostrzec w człowieku to, co na co dzień nie jest widoczne. Mijasz kogoś w szarym tłumie i nie przyglądasz się bliżej. Poprzez zdjęcia można wyrazić czyjeś emocje, uwidocznić je i wyeksponować.

– Jak otoczenie reaguje na twoją pasję?

– Pozytywnie. Pomagają mi kompletować sprzęt. Koleżanki na urodziny kupiły mi torbę do aparatu. Kolega Łukasz Podolski, który też fotografuje, pomógł mi okiełznać nową lustrzankę. Najbliżsi wiedzą, co mnie interesuje i starają się mi pomagać. Rodzina też mnie wspiera.

– Czy po zrobieniu zdjęć obrabiasz je w komputerze?

– Tak, ale to nie jest retusz. Nie lubię sztucznych zdjęć. Zazwyczaj pracuję nad kontrastem czy rozjaśnianiem lub przyciemnianiem kolorów.

– Co czujesz, gdy po sesji widzisz efekt swojej pracy?

– Uważam wtedy, że stać mnie na więcej. Rzadko jestem z siebie zadowolona… Chociaż zdarzają się takie momenty.

Szkoła: zamierza skończyć studium fotograficzne
Zainteresowania: moda, która jest według Ani nierozłącznym elementem jej fotografii
Rodzina: rodzice, którzy kibicują Ani w tym co robi; siostra Ilona i brat Arek nie mieszkają w Polsce
Motto: Istnieję dzięki magii zapisu obrazu poprzez światło