Sławomir Piotrowski

Na początku należy się wyjaśnienie, dlaczego list otwarty zamieszczamy w „Kurierze”, zaś dziennikarzom innych redakcji odmówiliśmy komentarza.

Po pierwsze: nie lubimy działać pod presją i szantażem, jak to robił Tomasz Więcek z gazety „Iławski Tydzień”, dzwoniąc do naszej firmy kilkanaście razy dziennie, chcąc rozmawiać w sprawie przeprowadzanych badań i wariografu. Gdy otrzymał informację, że nie mamy mu nic do powiedzenia w tej sprawie, wówczas dalsze telefony były już groźbami w naszą stronę, że jeżeli nie udzielimy mu odpowiedzi na jego pytania, to i tak napisze artykuł.

Po drugie: nie mamy zaufania do gazety „Iławski Tydzień”, ponieważ nasze wypowiedzi mogłyby zostać zniekształcone, przekazane w sposób nieprawdziwy i niewłaściwy.

Artykuły w IT jednak się ukazały. Zawierają one kłamliwe informacje i oskarżenia. Myślę, że pan Więcek oraz wydawca, Przemysław Kaperzyński, zdają sobie sprawę z konsekwencji tych artykułów. Opublikowane zostały również zdjęcia firmy Bi-es bez naszej zgody, które nigdy nie zostały zrobione przez redakcję IT.

W artykułach tych nie ma żadnych nazwisk. Wszystko opiera się na wybujałej wyobraźni pana Więcka i nie podpisanych donosach. Obecnie obydwa wydania tej gazety znajdują się u naszych prawników, którzy jeżeli stwierdzą, że zostało złamane prawo, to zostanie przygotowany pozew do sądu przeciwko temu pismu.

Podobnie oceniam artykuły w „Gazecie Iławskiej”. Opieranie się na anonimowych listach i powoływanie się na rzekome informacje (donosy) bez podania nazwisk wydaje się być trochę śmieszne. Jeśli ktoś pisze list do redakcji, nie podpisując się pod nim, to znaczy, że ma coś do ukrycia i pisze nieprawdę.

Co zaś do opinii kilku liderów biznesu z powiatu iławskiego to chciałbym odesłać ich do marcowego numeru miesięcznika MANAGER MAGAZIN, by odrobili zadanie domowe i bardziej przygotowali się do wypowiedzi na zadany temat. Otóż w rzeczywistości wiele firm na poziomie rekrutacji i w trakcie zatrudnienia robi tego typu badania.

Co do wypowiedzi lubawskiego producenta mebli, który mówi: „Jak ktoś zechce, to rozmontuje nasz mebel i już wie, jak go wykonać” – to informuję, że konkurencja może ten mebel znać, zanim pan wyprodukuje pierwszą sztukę. Ale dalej nikt nie wie, na jakiej maszynie go wyprodukować, by wydajność była duża, ile kosztują materiały, gdzie je kupić oraz za ile mebel sprzedać i komu. To są właśnie tajemnice firmy!

Jeśli natomiast chodzi o wypowiedź iławskiego adwokata Andrzeja Kozielskiego, który powiedział, że jest to zgodne z prawem, ale według niego upokarzające dla pracowników i niedopuszczalne, to chciałbym powiedzieć, że kradzież wyrobów oraz sprzedaż informacji z firmy przez pracownika jest nie tylko niedopuszczalna i upokarzająca dla pracodawcy, ale też niezgodna z prawem.

Oskarżając kogoś o mobbing, trzeba poznać sprawę. „Gazeta Iławska” zamieściła też wypowiedź Jacka Żerańskiego, rzecznika Państwowej Inspekcji Pracy w Olsztynie, który wyraźnie mówi:

„Istnieje pewna dowolność w doborze form kontroli w firmach. Jednak w kodeksie pracy jest zapis, który mówi o tym, że pracodawca ma prawo kontrolować pracownika, nie przekraczając granic przyzwoitości i przy zachowaniu jego godności. Stosowanie definicji mobbingu w tym przypadku może okazać się nie dość zasadne. Mobbing to dręczenie psychiczne pracownika, które ma charakter powtarzalny i długotrwały. Poszkodowany pracownik musiałby wykazać, że poprzez stosowanie przez pracodawcę pewnych przykrych praktyk poniósł szkodę na zdrowiu. A to bywa trudne”.

Wypowiedź ta jednak jest zamieszczona w tle, a nie na pierwszej stronie, co znaczy, że pani redaktor Magdalena Rogatty już wie, że nie odkryła żadnej sensacji swym pierwszym artykułem na nasz temat oraz potwierdza nieznajomość tematu, z jakim się spotkała i nienależycie przygotowała.

Jest w GI zamieszczone również zdanie: „Sprawą zainteresowały się także media ogólnopolskie”. Tak pani redaktor, tylko że media ogólnopolskie chcą wiedzieć, z jakiego powodu są robione badania i jaki mamy problem z pracownikami, a nie pisać, czy to jest zgodne z prawem lub czy to jest upokarzające!

Moim zdaniem, jako przedsiębiorcy, zamieszczanie anonimów lub zasłyszanych informacji oraz opieranie się na donosach świadczy o niskim poziomie „Gazety Iławskiej” oraz „Iławskiego Tygodnia”, które w walce o czytelnika przegrywają z „Kurierem Iławskim”.

Po drugie sądzę, że nieuczciwymi redaktorami kierowała chęć zepsucia wizerunku Beaty Piotrowskiej, mojej żony i współwłaściciela Bi-es, która z racji swojej działalności charytatywnej i społecznej skutecznie walczy o tytuł Człowieka Roku 2005 w plebiscycie czytelników „Kuriera”. Tymczasem moja żona w ogóle sprawą wariografu się nie zajmuje. Od początku prowadzę ją ja.

Teraz do sedna.

W naszej firmie są robione badania za pomocą wariografu. Powodem tego były kradzieże mienia oraz informacji. Prawdopodobnie dwaj iławscy przedsiębiorcy kupowali od naszych pracowników – sami lub przez pośredników – informacje, takie jak adresy, obroty, ceny i inne dane o naszych klientach; adresy, ceny, typy półproduktów i inne informacje o naszych dostawcach; receptury i technologie ich wykonania oraz rodzaje urządzeń u nas stosowanych.

Na zewnątrz wypłynęło także wiele innych informacji, które stanowią ścisłą tajemnicę firmy. W wyniku tego poważnie zagrożona została kondycja zakładu, który jest dość dużym pracodawcą na rynku iławskim.

Od roku trwa zbieranie materiałów w tej sprawie. Wyjaśniamy, które z osób – co, komu, jak ujawniły i za ile, żeby niepotrzebnie nie oskarżać uczciwych ludzi. Chcemy wszystko wyjaśnić do końca.

Osobiście zapewniam osoby – które chcą pracować w nowoczesnej firmie i odnosić sukcesy zawodowe, a nie kraść produkty oraz informacje firmy dla innych – że nie mają się czego obawiać. Kieruje nami hasło „W najlepszej firmie jest miejsce dla najlepszych ludzi”.

Uważamy również, że jeden z przedsiębiorców, który zlecał naszym pracownikom wynoszenie informacji, sponsoruje artykuły w gazecie „Iławski Tydzień”, żeby nas przestraszyć, byśmy do końca nie wyjaśnili, kto i komu ujawniał informacje.

Wiemy również, że przedsiębiorcę tego boli nasza popularność w mediach lokalnych i ogólnopolskich. On też chce, żeby o nim pisano, tylko nie ma o czym...

Ale my mu wkrótce pomożemy, opisując jego schemat kupowania informacji i robienia „biznesu”. Osoba ta już wcześniej od pracowników firm konkurencyjnych kupowała podobne informacje.