KATARZYNA POKOJSKA:
– Kiedy i w jaki sposób zaczął pan biegać?

MARIUSZ KOSTKOWSKI:
– Ta przygoda zaczęła się 7 lat temu. Przez 12 lat byłem listonoszem i nie mogłem narzekać na brak ruchu. Później Poczta Polska przekwalifikowała mnie na doradcę finansowego i przez 5 lat wykonywałem pracę typowo biurową. To właśnie wtedy pojawiły się pierwsze oznaki braku kondycji. Postanowiłem więc, że zacznę biegać.

– Czyli zrobił to pan dla zdrowia?

– Tak miało być i na początku nawet było, ale szybko przerodziło się to w nałóg (śmiech). Biegałem wszędzie. Nawet podczas urlopu na egipskiej pustyni, tureckich bezdrożach czy Wyspach Zielonego Przylądka. Takie bieganie w dziwnych miejscach nawet w upalnych warunkach lubiłem najbardziej. Gdy moi znajomi z drinkiem w dłoni leżeli na plaży czy przy basenie, ja nie mogłem doczekać się popołudnia, żeby zaliczyć około 10-kilometrową trasę. Rozwinęło się to do tego stopnia, że zdecydowałem się na udział w maratonach.

– Jakie wyniki pan osiągał?

– Moje osiągnięcia, jeśli chodzi o czas, nie są wielkie (śmiech). Wielu iławskich biegaczy ma lepsze życiówki w maratonie ode mnie. Mój najlepszy czas to 3 godziny, 28 minut i 23 sekundy. Przez 3 lata zaliczałem start za startem, aż w 2014 roku po Maratonie Wrocławskim podjąłem decyzję o ograniczeniu udziału w maratonach tylko do jednego w roku i to nie na czas, a na samopoczucie.

– Co to znaczy?

– Uważam, że startowanie w zawodach, bijąc swoje życiowe rekordy i zbliżając się do granic wytrzymałości, nie jest dla zdrowia, ale przeciw niemu. Dlatego zdecydowałem się brać udział w maratonie dla samopoczucia i wyrażać radość przy mecie poprzez taniec, by pokazać, że można ukończyć bieg z dobrym humorem i kondycją, bez tak zwanego efektu „zajechania”. Takich tanecznych wbiegań na metę nie widziałem nigdzie indziej, więc chciałem pokazać ludziom, że tak można.

– Był to jakiś konkretny taniec?

– Za młodu trenowałem electric boogie, odmianę tańca breakdance, więc to najczęściej te elementy wykorzystywałem przy mecie. Nie miałem jednak żadnego układu tanecznego. Wszystko robiłem spontanicznie (śmiech).

– Mówił pan, że zdecydował się na start tylko w jednym maratonie na rok. Jaki maraton pan wybrał?

– Przez 3 lata z rzędu brałem udział w Maratonie Solidarności w Trójmieście. Odbywa się on latem, zazwyczaj w upale i z tego powodu nie cieszy się popularnością wśród biegaczy. Tak więc pierwszy z tych maratonów pobiegłem w 34-stopniowym skwarze, obserwując nie zegarek, ale samopoczucie. W drugim było podobnie, z tym, że temperatura wynosiła 30 stopni.

– A jak było w tym roku?

– Tegoroczny Maraton Solidarności był już znacznie chłodniejszy, dlatego też mój taniec na mecie był nieco dłuższy (śmiech). Można go obejrzeć na oficjalnej stronie Maratonu Solidarności w galerii video. Wbiegam na metę, gdy na zegarze widać czas 3 godziny, 37 minut.

– Czy podobny humor towarzyszy panu we wszystkich sferach życia?

– Tak. Niekiedy a nawet często jest go chyba aż zbyt wiele (śmiech). W efekcie robię rzeczy, których ludzie w moim wieku nie robią. Rodzina, znajomi czy byli współpracownicy często mieli okazję się o tym przekonać.

– Proszę podać jakiś przykład.

– Na każdym iławskim biegu gram na bębnie, do ostatniego zawodnika. Robię to już od 3 lat i stało się to tradycją. Choć niektórzy patrzą na mnie jak na dziwaka, to po udziale w maratonach wiem, jak bardzo jest to na trasie potrzebne. Zwłaszcza na ostatnich kilometrach, gdy walczy się o przetrwanie. Spotykam się z różnymi reakcjami, ale przede wszystkim z ogromną wdzięcznością ze strony biegaczy. Właśnie dlatego nie mam zamiaru z tego zrezygnować, choć po każdym takim długotrwałym waleniu w bęben mam opuchnięte stawy palców (śmiech).

– Czy na co dzień robi pan jeszcze jakieś inne, nietypowe rzeczy?

– Przed laty moją pasją był na przykład taniec uliczny. Teraz swoją miłość do muzyki realizuję poprzez grę na cajonie. To taki instrument perkusyjny. Śpiewam też muzykę sakralną w chórze kościelnym przy parafii świętego Brata Alberta w Iławie. Poza tym bardzo lubię nurkować i w przyszłym roku planuję opanować windsurfing. Opanować, a nie spróbować, bo jestem bardzo ambitny i wiem, że mi się to uda.

– Jakie wcześniej zamierzone cele udało się już panu zrealizować?

– Na początku września obiegłem Jeziorak, czyli pokonałem 69 kilometrów. Podchodziłem do tego 3 lata i 3 razy stchórzyłem. Nie zamierzałem jednak odpuścić i w końcu się udało. Nie wiem, jak to się stało, ale zrobiłem to w 6 godzin, 31 minut i 8 sekund, bijąc tym samym nieoficjalny rekord trasy Radka Etmańskiego o 21 minut.

– Gratulacje. Czyli w tym przypadku biegł pan na czas?

– Oczywiście, że nie. Biegłem na samopoczucie i z humorem, co chwila robiąc sobie dziwne, śmieszne zdjęcia przy znakach z nazwami miejscowości. Spodziewałem się, że bieg zajmie mi około 8 godzin. Moje zdziwienie na mecie było tym większe, że żona przygotowała mi niespodziankę. Przywitała mnie z pompą, w gronie rodziny i znajomych. Niezmiernie się wzruszyłem i uradowałem. Wcześniej wspominałem bliskim, że tym startem chcę zakończyć swoją biegową karierę, ale nie spodziewałem się, że moje pożegnanie z bieganiem będzie aż tak piękne.

– Dlaczego zdecydował się pan zakończyć tę przygodę?

– Może to zabrzmi paradoksalnie, ale zacząłem biegać dla zdrowia i z tego samego powodu przestałem. Choć podjąłem taką decyzję, to nie odradzam nikomu biegania. Wręcz przeciwnie, wszystkich do tego zachęcam. Jest to najprostsza forma dbania o zdrowie i kondycję. Trzeba tylko uważać, żeby nie przekroczyć granicy miedzy rekreacją a wyczynem, bo granica z czasem staje się naprawdę niewidzialna. Ja prawdopodobnie będę sobie dalej truchtał, ciągle z humorem, ale tym razem już naprawdę tylko dla zdrowia.