Do krótkiej notki charakteryzującej jego postać należy dodać, że należy on do grona zarządu Cechu Rzemieślników i Przedsiębiorców w Lubawie, który jest też głównym wątkiem niniejszego tekstu. Aby zrozumieć gospodarczy sukces Lubawy i wyciągnąć korzystne wnioski dla swojego miasta czy gminy, warto poznać nieco bliżej losy tej instytucji.

Cech Rzemieślników i Przedsiębiorców w Lubawie powstał 6 listopada 1960 roku. Zrzeszał on wówczas 196 warsztatów rzemieślniczych, w których zatrudnionych było 301 osób. Funkcję starszego cechu pełnił wtedy Paweł Neumann.

Największy rozkwit cechu przypada na rok 1967, kiedy znajdowało się w nim 219 zakładów rzemieślniczych. W 1968 roku rzemieślnicy własnymi siłami wybudowali siedzibę swojej organizacji ‒ Dom Rzemiosła, który funkcjonuje do chwili obecnej.

Pewne problemy sprawiały jednak sprawy organizacyjne, gdyż od czasu podziału administracyjnego w 1975 roku brak było lokalnej siedziby rzemieślniczej na miejscu. Spowodowała to likwidacja Cechu Rzemiosł Różnych w Lubawie z dniem 1 stycznia 1976 roku i podporządkowanie organizacyjne rzemiosła lubawskiego cechowi ostródzkiemu. Decyzja ta została podjęta pomimo wysokiej pozycji i tradycji rzemiosła w Lubawie, lecz zamiast usprawnić, tylko zahamowała jego działalność. Jednym z utrudnień było to, iż w celu załatwienia poważniejszych spraw należało udać się do Ostródy.

Sytuacja po likwidacji lubawskiego cechu zaczęła się jeszcze pogarszać, a liczba zakładów rzemieślniczych uległa wyraźnemu zmniejszeniu. Było to zauważalne już w 1976 roku, kiedy ich ilość spadła z 224 do 179. Stan ten poprawiał jedynie szybki rozwój zakładów budowlanych, który wynikał z rozbudowy miasta. Rzemieślnicy dalej też świadczyli różnorodne usługi zarówno dla ludności, jak i instytucji uspołecznionych. Nie zmienił się natomiast wizerunek lubawskich rzemieślników, których kwalifikacje zawodowe tradycyjnie oceniano na wysokim poziomie. W 1978 roku trzech z nich posiadało dyplom technika, jeden dysponował tytułem inżyniera, 127 było mistrzami, a 49 ‒ czeladnikami.

W latach dziewięćdziesiątych rzemiosło, podobnie jak inne działy gospodarcze, musiało się zmierzyć z transformacją ustrojową. Lubawskim rzemieślnikom udało się jednak nie tylko przetrwać ten niełatwy okres, ale także w znacznej mierze przyczynić do zmniejszenia bezrobocia i wzrostu gospodarczego regionu. Przedstawiciele rzemiosła zrzeszyli się w Związku Rzemiosła Polskiego. Poza tym funkcjonowały też organizacje branżowe. Grupowały one na przykład piekarzy, cukierników czy rzeźników.

Lubawski Cech Rzemiosł Różnych w III RP pełnił ważną rolę dla lokalnej społeczności. Gdy w maju 1991 roku jego członkowie spotkali się na walnym zgromadzeniu, wzięli w nim udział także czołowi przedstawiciele ówczesnych władz lokalnych.

W 1994 roku powstał przy cechu Ośrodek Oświatowo-Informacyjny. Wpłynęło to korzystnie na możliwość podnoszenia kwalifikacji zawodowych i poziomu wykształcenia osób pracujących w rzemiośle a także na rzecz przedsiębiorczości.

W 1997 roku lubawski Cech Rzemiosł Różnych znajdował się w czołówce wojewódzkiej. W zakładach i warsztatach szkolono wówczas 330 uczniów, co dawało najwyższą średnią w regionie, przypadającą na jeden zakład. O pozycji cechu w Lubawie świadczyła liczba należących do niego rzemieślników, która w lipcu 2000 roku wynosiła 78 fachowców. Zatrudniali oni w swych zakładach łącznie z uczniami 1.500 osób. W tym czasie Honorową Odznaką Rzemiosła został wyróżniony Tadeusz Szordykowski i prezes Jan Szynaka. Także uczniowie lubawskich rzemieślników dobrze reprezentowali swoich pracodawców w konkursie wiedzy o prawie pracy i BHP. Zajmowali tam bowiem czołowe miejsca, zarówno na szczeblu wojewódzkim, jak i ogólnopolskim. Widoczne to było choćby w 2006 roku, kiedy zdobyli oni na etapie wojewódzkim tegoż konkursu pierwsze sześć miejsc.

W 2006 roku na zamówienie Cechu Rzemiosł Różnych w Lubawie powstały insygnia cechowe, uznawane za symbol tradycji i więzi środowiska rzemieślniczego. Zostały one wykonane w elbląskiej pracowni złotniczo-jubilerskiej, a ich fundatorami byli sami rzemieślnicy. Dla upamiętnienia tego faktu ich nazwiska znalazły się na odwrocie elementów, które przedstawiają symbole zawodów.

Rok ten był ważny także pod innym względem. To właśnie wtedy, w czasie walnego zgromadzenia cechu, nastąpiła zmiana nazwy tej organizacji na Cech Rzemieślników i Przedsiębiorców w Lubawie. Zaowocowało to także przeobrażeniami w jego funkcjonowaniu. Nastąpił gruntowny remont siedziby organizacji, w biurze pojawił się sprzęt komputerowy, a także nawiązana została ściślejsza współpraca z wojewódzkimi instytucjami biznesowymi.

W 2010 roku Cech Rzemieślników i Przedsiębiorców w Lubawie spotkało niebagatelne wyróżnienie. Był to bowiem Złoty Medal im. Jana Kilińskiego. Lubawski cech zrzeszał w tym czasie 65 zakładów, w których szkoliło się około 250 uczniów.

Aktualna kadencja obejmuje lata 2014-2018. We władzach cechu znajdują się członkowie zarządu: Krzysztof Ornowski – starszy cechu, Józef Dmochewicz – podstarszy cechu, Marek Liberacki, Zdzisław Niesiobędzki, Kazimierz Orzechowski, Jan Szynaka, a także wymieniony już wcześniej ‒ Zdzisław Wierzbowski. Cech posiada także komisję rewizyjną oraz sąd cechowy.

Reasumując, na wysoką pozycję lubawskich rzemieślników, obecnie biznesmenów, wpłynął ich profesjonalizm oraz umiejętności organizacyjne. Być może brakuje jedynie cyklicznej, corocznej imprezy gospodarczo-promocyjnej. Uzupełniłaby ona lukę po niegdysiejszych Lubawskich Witaminach, ożywiła lubawski rynek, sprowadziła do miasta nowych klientów oraz inwestorów. Rynek miejski byłby dobrym miejscem do przeprowadzenia takiej imprezy. W jego pobliżu znajduje się też Cech Rzemieślników i Przedsiębiorców w Lubawie, który byłby doskonałą bazą organizacyjną. Sprawę tę pozostawiam jednak już pod rozwagę samym zainteresowanym.