W filmie „Zakochany bez pamięci” dr Mierzwiak pomaga nieszczęśliwym ludziom zapomnieć. Bohaterowie filmu kasują wspomnienie o kochanej osobie po to, by w zapomnieniu znaleźć szczęście. Na marginesie, polski tytuł filmu jest podobny do angielskiego jak banan do marchewki.

Przetłumaczyłem kiedyś kilka odcinków znanego serialu na potrzeby scenariusza do polskiej adaptacji. Jak to się robi? Przede wszystkim na czas i ilość. Koleżanka M. dorabiała na studiach tłumaczeniami. Przez znajomości w telewizji dostała do tłumaczenia serial. To ładne pieniądze, ale tłumaczenie potrzebne na wczoraj. M. podzwoniła po znajomych. W nieznanym i małym mieszkaniu na warszawskiej Pradze powstał scenariusz polskiej wersji znanego serialu.

Koleżanka po kilku godzinach zapytała, ile mam odcinków? Kończyłem dopiero jeden! Niestety, w tłumaczeniu seriali liczy się ilość a nie jakość. Polskie dialogi w tym serialu są fatalne, bo zrobione tanio i szybko.

„Zakochany bez pamięci” a po angielsku „Eternal sunshine of the spotless mind” to film o ludziach, którzy kochają, a potem chcą zapomnieć. Nie cierpią ci, którzy nie pamiętają!

Czy można znaleźć szczęście w niepamięci, tak jak bohaterowie filmu? Od zawsze próbujemy zapomnieć o różnych sprawach. Niepamięci szukamy w alkoholu, narkotykach. Inni uciekają w pracoholizm.

Filmowy dr Mierzwiak wymyślił urządzenie do kasowania dowolnych wspomnień. Człowiek po krótkim zabiegu nie pamięta tego, czego nie chce. Budzi się rano i jest jak niezapisana kartka papieru.

Czy bylibyśmy szczęśliwsi, nie pamiętając o ludziach, którzy dopiero co mówili nam cześć, a dziś pozostał po nich jedynie głuchy numer telefonu?

Może za bardzo zajmujemy się zmarłymi i za bardzo pamiętamy? Znam ludzi, którzy więcej znajomych mają na cmentarzu przy Ostródzkiej niż chodzących po ulicach. Nowe znajomości są czasami płytsze niż stare. Nie można na nowo przeżyć dzieciństwa na podwórku albo pierwszej miłości. Tamte znajomości nas ukształtowały i nie można ich niczym zastąpić.

Z ulic naszych miast i wsi znikają znajome twarze. Z upływem czasu każdy zbliża się do swojego końca, który czasami przychodzi nagle. Zostają szuflady pełne dokumentów, wizyta u lekarza, na którą ktoś czekał rok, okulary, które już nie są potrzebne.

Iława, Susz, Kisielice i inne miejscowości naszego regionu są szczególne. Czy Niemcom jest łatwiej zapomnieć o przeszłości, bo ich miasta zniknęły razem ze znajomymi twarzami?

To ciekawa lekcja dla nas wszystkich. Może lepiej wyrzucić rzeczy zmarłych, niż pielęgnować w sobie ból, patrząc na ich ulubione kapcie, fotel, pustą szklankę. Niemiec z Deutsch Eylau, który stracił nie tylko bliskich, ale i świat, w którym dorastał, cierpi mniej. Nie ma jego podwórka, szkoły, domu. Iława to nie jego miasto.

Wspomnienia są czasami jak kotwica, która nie pozwala odpłynąć dalej. Ci, którzy odeszli, trzymają nas za nogi i nie pozwalają żyć. Co zmienią łzy za ulicami Deutsch Eylau, czy zmarłym potrzebny jest nasz smutek?

Z drugiej strony w dzisiejszych czasach smutek i cierpienie w ogóle przestały być popularne. Kto pości w wielki post i kto odmawia sobie mięsa w piątek? Smutek jest na tyle niepopularny, że żałoba po zmarłych czasami nie trwa nawet pół dnia.

Na Zachodzie groby są zapomniane. Nie ma na nich kwiatów i zniczy. Życie pochłania na tyle, że nikt nie ma czasu pamiętać o zmarłych.

Na cmentarzu patrzę na różne nazwiska, duże i mało znaczące. Lekarze, mechanicy, młodzież i dzieci. Śmierć wszystkich zrównuje. Na cmentarzu nie ma śladu po wykształceniu, liczbie posiadanych żon, samochodów. Każdy ma mieszkanie tej samej powierzchni.

W Iławie jest kilka miejsc, które są przesiąknięte grobami. Park przy ul. Niepodległości to dawny cmentarz, szkoła „budowlanka” powstała na powojennym cmentarzu żołnierzy radzieckich, których ekshumowano. Przy ul. Ostródzkiej dolne groby są na miejscu przedwojennych – niemieckich. Nowi iławianie zajmują nie tylko mieszkania Niemców, ale i groby.

Zawsze warto odwiedzić cmentarze, dla nas samych nawet bardziej niż dla zmarłych. Jest to dla nas wskazówka, co liczy się w życiu i co jest naprawdę trwałe.