Wspomniany kwiat, o wartości 30 złotych brutto, może zakwitnie dla pracowników tego zakładu już w tym roku. Będzie co podziwiać. Tuż przed świętami Wielkiej Nocy żółty żonkil zapewne byłby wskazany, ale znając rychliwość zakładu, nie będzie niespodzianką, gdy zakwitnie jako czerwona gwiazda betlejemska dopiero w grudniu. I na jedne święta, i drugie taki prezent się przyda – informacja o przyznanej podwyżce pensji to bardzo ciekawy prezent – powiedziałby mniej wymagający od życia i zakładu pracownik.

Gdyby w jego portfelu zakwitł taki kwiateczek właśnie w tym momencie, mógłby wybrać się na przykład na targ. Przeznaczyć całą swoją podwyżkę na zakup jaj na święta. Starczyłoby może na 20 sztuk. Bo jaja po złotówce… Zabrałby je do domu i razem ze swoją piątką dzieci pomalowałby je na wszystkie kolory tęczy, by choć podczas świąt mieć trochę radości. A po świętach jaja przeznaczyłby na pastę. Przecież każdy grosz trzeba szanować i nie można pozwolić na to, by pożywienie się zmarnowało. Wszakże w sklepach drożyzna. Pewnie ci wyżej postawieni mogliby pocieszyć się dłużej.

Inna pani, gdyby swoją podwyżkę przeznaczyła na tego typu zakupy, chyba musiałaby przyjechać na rynek samochodem dostawczym, by wszystkie te jaja pomieścić i zostawić trochę miejsca na 10 litrów farby do zdobienia pisanek. Z malowaniem ich na pewno wyrobiłaby się do świąt – do świąt 1 i 3 maja. Bo przecież pomalować półtora tysiąca jaj to nie lada wyczyn.

Gdyby jednak jakimś cudem zdążyła do wielkanocnej niedzieli, mogłaby podzielić się ze swoimi współpracownikami własnoręcznie zdobionymi pisankami. Jak obyczaj stary każe – stuknąć się jajeczkiem i złożyć życzenia poprawy standardu życia. Znając realia, życzenia te można by między bajki włożyć i znów przenieść się w świat baśni. Wrócić do szarej rzeczywistości, do swojego biurka.

Co rano przed wejściem do budynku zakładu pocałować go w posady, a pracodawcę w stopy. Przecież pracy nigdzie nie ma. Lepszej na pewno nie. I nigdzie nie zarabia się więcej. I warunki socjalne wszędzie są takie same. I każdy pracodawca łaskę robi, że w ogóle daje zatrudnienie. W takim przeświadczeniu pracodawcy utrzymują swoich pracowników. Wtedy człowiek jest uległy i nie rozpycha się łokciami. Boi się cokolwiek powiedzieć, bo przecież może stracić swoją, jakże cenną, posadę, bo przecież taaaakie bezrobocie.

Nawet gdyby dany pracownik potrafił się czymś wykazać, to nie robi tego, ponieważ nie zamierza psuć sobie kontaktów z pracownikami na tym samym szczeblu, bo człowiek zazdrosny – nawet o zdolności intelektualne, nie wspominając już o wartościach rzeczowych – potrafi być okrutny. Nawet gdy dany człowiek, nie licząc na profity, lecz robiąc coś z własnej ambicji i dla własnej satysfakcji, zaangażuje się w dane działanie, to i tak skrzydła mu podetną. I z szybującego pod niebem orła zmieni się w co najwyżej szybko uciekającego strusia.

A więc po co się wystawiać na strzał? Lepiej trwać w tym odrętwieniu, jak w letargu, by uniknąć nieprzyjemności i szykanowania. I nie przejmować się. Włączyć tryb ekonomiczny o strukturze: praca – dom – praca – dom. Uznać, że życie zaczyna się po wyjściu z pracy. I przynajmniej raz w roku wziąć dwa tygodnie urlopu, by odpocząć od wariatów.

Ech, praca, praca… Mieć pracę – taką pracę – źle. Nie mieć pracy – też źle. Człowiek, który szuka zatrudnienia, nie łudzi się, że znajdzie zajęcie lżejsze niż sen. Ale żeby było aż tak tragicznie?!

Zaczynając od początku – czyli w momencie ubiegania się o wymarzoną posadę, gdy próbujemy dostać pracę, wszystko wygląda z pozoru normalnie... Aczkolwiek dziwią pytania zadawane podczas rozmowy kwalifikacyjnej, np. czy planuje pani wyjść za mąż lub/i mieć dzieci? Nie, nie planuję… Będę całe życie gotować tylko dla siebie, a czym są pieluchy, dowiem się z reklam…

Oczywiście, że będę mieć męża i dzieci! Będę gotować jak dla wojska, sprzątać, prać, prasować, uśmiechać się, dobrze wyglądać i dzieciory trzy razy w tygodniu na placu zabaw wypasać. Na pracę zawodową i nadgodziny także znajdę czas. I na dodatkowe zlecenia wieczorami. I na kawałek etatu w weekendy. A jak starczy czasu, to odwiedzę rodzinę i znajomych, bo wypada. A potem będę mogła zrobić coś dla siebie – i zrobię – padnę.

Potem nadchodzi szczęśliwy moment otrzymania własnego terytorium w pracy – zapewne jakiś metr kwadratowy powierzchni płaskiej, na której można sobie przycupnąć. Poznajemy współpracowników oraz swoje obowiązki. O ile zakres wykonywanych czynności możemy poznać dogłębnie, to z ludźmi czasami już nie jest tak łatwo. A prawdziwa twarz wychodzi z nich po latach. W końcu jak długo można nosić tonę make-upu, który zapewnia sztuczny uśmiech na twarzy.

Zawszę powtarzałam: szpachla, szpachla i jeszcze raz szpachla, ale na wredny charakter i cement budowlany nie pomoże. Chyba że w formie okładów. Owe okłady zaleca się nanosić na twarz z odległości 2 metrów. Mieszankę należy przygotować 12 godzin wcześniej.

Upierdliwy współpracownik to jeszcze pół biedy, cała bieda jest wtedy, gdy szef nie do końca wie, co w zasadzie powinien robić. Znam przypadek, gdy po dwóch latach dowodzenia dużą firmą szefostwo zapytało główną księgową: a w jaki sposób finansuje się działalność naszego zakładu? My jesteśmy jednostką publiczną i na nas płaci miasto, prawda?

Po dwóch latach wyprowadzono szefów z błędu, informując, że prowadzą jednostkę samofinansującą się… Więc skoro stołki grzeją ludzie z ulicy, to jak nasze zarobki mogą być adekwatne do potrzeb? Płaca jak marzenie? A jaja po złotówce…

OD REDAKCJI:
To pierwszy felieton Joanny Magudy. Czy Wam się podoba? Prosimy o opinie!