Na towarzyskiej pogawędce, przetkanej dziesięcioma minutami, kiedy to akompaniowałem jej na fortepianie pod kilka ballad McCartneya, który – traf chciał – tego dnia (18 czerwca) obchodził urodziny. Karen nie wierzyła, że kończy 77 lat, uśmiechnęła się i ten uśmiech nie schodził jej z twarzy do ostatniej sekundy konwersacji!

Z Kalifornii i Teksasu wprost do nas! W Jerzwałdzie przemieszkała teraz oto dobrze ponad tydzień. Zaprosił ją Mirek Mastalerz z Beatą Łangowską. Mirek z kolei urodziny obchodził 13 czerwca, uhonorowała to prywatnym recitalem, na który pechowo nie dotarłem. W kinie za to dała takie show, że klaszczcie anioły! Opowiadała, dowcipkowała, a warstwa muzyczna – cymes, 11 na 10, pełna wirtuozeria głosu i uległej jej do bólu klawiatury! To absolutny światowy top, poczytajcie w necie. Ja może skupię się na tym, czego w necie nie przeczytacie, bo tajne! Otóż Karen kocha Iławę i okolice z całego serca, z całej duszy, a jest bardzo ekspresyjna – zaraz jęła opowiadać, co ją tu tak urzeka. Dzięki łodzi Mirka pt. „Wiking” kilka razy i to na długo wypłynęła na Jeziorak. Opływała wyspy, Mirek opowiadał – nabyła niezbędnej wiedzy, z rysem historycznym włącznie.

Wie, że to od Niemców po 1945 roku areały, w Jerzwałdzie zresztą przeczytała starą nazwę Gerswalde – wszystko pojęła. Sama pochodzi z Karoliny Północnej, studiowała orkiestrację w Dallas, latami tylko grała – świadomość unikalnego głosu przyszła później. Na festiwalu Budweiserfest w Houston mieszkała w średniej klasy hotelu, który w latach 50. nosił nazwę Holiday Inn, potem podupadł, zmienił właściciela. Mimo milionów na koncie, zakwaterował się tam Stevie Wonder, niewidomy. Ponoć całe hotelowe życie kwateruje w Holiday Innach, bo mają identyczny rozkład i on go zna. Zafascynowała go Karen, zabrał ją ze sobą do Kalifornii, nagrywała z nim, poznała Prince’a, była nominowana do Grammy – dama z Jerzwałdu. W sierpniu ma kręcić u nas teledysk, wraca i będzie wracać, tereny tu i ludzie ją koją, dodają ikry, stabilizują nastrój!

Któregoś dnia Mirek zabrał ją do Susza, by poznała jego mamę, a potem do skansenu „Pomezania” w Kałdunach, do swojego przyjaciela Waldka Wysockiego. Karen na skansen patrzyła jak urzeczona: jakaż oryginalna architektura, usytuowanie nad falującym krajobrazem (dostrzega takie detale). Do tego jest minimuzeum, w którym ciekawiło ją wszystko – mundury, księgi, precjoza wykopane w lesie. Pytała, pytała i jeszcze raz pytała – wyłapała nawet nuty z przełomu XIX i XX wieku, a że czyta je biegle, perorowała, jaki charakter ma utwór – ot, kawałek muzycznego geniuszu. Bo Karen to oprócz kariery scenicznej także wykładowczyni akademicka, uczy studentów w Monachium i Padwie rozpisywania dzieł na orkiestrę (diabelnie to trudne)! Z tym, że Monachium to główna jej katedra, uwielbia jednak Padwę za wszystko, co włoskie… Ma w ogóle dystans do tzw. śmietanki jazzowej, z którą występuje, bardzo trzeźwo stąpa po ziemi.

Kilku gwiazdorów nazwała wręcz „stukniętymi”, to światowe nazwiska, jakie – przemilczę, prosiła! Widziała sceny sikania z okna hotelowego (pięciogwiazdkowego – podkreślała) w centrum Madrytu, inne błazenady. Ona jest taka jak my – normalna, ironiczna, łapiąca się za głowę. Plus abstynentka, niemodne to wśród jej kolegów podobnego kalibru, a to kaliber pancerny. Do tego płonąca ciepłem kobieta, do rany przyłóż. Piszemy do siebie e-maile, czekamy na spotkanie sierpniowe. Gdańska filharmonia ją niedługo ugości, w studiu Polskiego Radia w Warszawie uświetniała setną rocznicę odzyskania niepodległości. Sto anegdot ogólnie powiedziała, z tego jubileuszu jedną z lepszych.

Po koncercie otóż w jednej z najbardziej ekskluzywnych restauracji w stolicy odbył się raut: artyści, ministrowie, biznesmeni, prezesi banków. Nagle Karen zauważyła, że ludzie zaczynają na siebie warczeć, a że nie zna polskiego, dopytała kogoś, o co chodzi? Dowiedziała się, że sprzeczka idzie o politykę – jedni są za rządem, inni trzymają za opozycją – nerwowo jest. W końcu z amerykańskim optymizmem Karen zastukała łyżką w szkło i mówi im: „Słuchajcie, to jest cudowne święto, to jak u nas 4 lipca! Parady winny iść, confetti być rzucane, zabawa, feta, eksplozja pozytywu, w wy tu na kolacji usiedliście i obrażacie się wzajemnie, koniec z tym, gadajmy na luzie…”. Ponoć nie poskutkowało, co poparła tezą usłyszaną od dyrektora teatru z Krakowa, że Polacy jednoczą się wobec wroga, a gdy wroga brak, skaczą sobie do gardeł. Pytała, czy to prawda? Nie szło zaprzeczyć. A kiedy się razem cieszą, świętują – dopytywała? Jak wroga pokonają – odparłem dość teoretycznie, bo nie pamiętam końca Hitlera…

Utyskiwała trochę przy tym wszystkim, że zupełnie nie ma czasu na swoje hobby – ogrodnictwo, chuchanie na kwiaty, warzywa, nawożenie, zbiory. Letnią kuchnię – podkreśliła, macie wyśmienitą, zimowa trochę za ciężka. I prosi – naucz mnie wymawiać zupę, którą wczoraj jadłam, wymienia: kefir, jajka, ziemniaki, ogórek – „Fantastic”! Chłodnik – odpowiadam. Jak? Chłodnik. Dwie spółgłoski po sobie nie wymówi „ch” i „ł”. Zapisuje „June soup” – czerwcowa zupa. Niech i tak będzie! Jaka zaś będzie zupa za 50 dni? Coś tam Mirek z Beatą zaoferują, grzyby w marynacie dali do Monachium oraz najlepsze konfitury z piwnicy. Jak ona ma ich nie kochać oraz nas tu? Padło raz określenie „Masters of kindness” – „Mistrzowie życzliwości”. Podziękowałem, w imieniu swoim i całego lokalnego kościoła świętego. Do sierpnia, Karen, buźka!